tytuł

Przyoblekam aksamitną szatę milczenia, mimo szlachetnej materii jest niezwykle siermiężna i ciężka. Wpija się w ciało każdym szwem przy najdrobniejszym nawet ruchu, wyrzyna bolesne rany nadając materii kolor krwawej purpury. O zmroku purpura sukna chłonie wilgoć goryczy, ciężarem zaburza równowagę poddając się grawitacji paraliżuje swobodę ruchów. Nakładam maski uśmiechów, pozorów, chłodzę umysł nie pozwalając światu pastwić się nad wrzeniem duszy, bezwiednie dobierając maski mantrycznie powtarzam w myślach, tak trzeba, tak trzeba…

mówisz, że już nigdy nie spotkam twoich włosów potarganych snem, że już nigdy nie zaparzę ci porannej kawy, którą rozpoczniemy dzień, nieważne...

...ja i tak naiwnie przysiądę, na skraju łóżka z gorącym kubkiem zastanawiając się czy kiedyś jeszcze zobaczę twój poranny uśmiech i zielone iskierki oczu witających nowy dzień... a kawa? zimna traci smak...

wciąż Cię szukam, ciszej spokojniej, szukam… wkraczam cierpliwie na ścieżki, którym ufam, że do ciebie prowadzą… wsłuchuję się w szum traw smaganych wiatrem, wypatruję na horyzoncie chociaż drobnego punktu, który powie mi, że słuszny wybrałem kierunek… szukam w zachodach i wschodach słońca, w dźwiękach sączących się z zalegającej wokół mnie ciszy… zrywam się ze snu na odległy dźwięk szumu anielskich skrzydeł oczekując na nowy promyk nadziei… zamykam oczy i czekam tam przy cichej kapliczce skrytej pośród krętych bezdroży połonin gdzie drewnem rozpięto Jego stroskane dłonie, czekam by u drewnianych stóp złożyć to co we mnie… otwieram oczy i wiem, że też kiedyś tam będziesz, chociaż jeszcze tego miejsca nie znamy…